Hepimiz hayatımızın bir anında kahkahayı tutmaya çalışıp başarısız olmuşuzdur, değil mi?

Özellikle de kamusal alanlarda...

İşte tam da böyle bir an yaşadım. Hani o içten gelen, gözünüzden yaş getiren türden bir kahkaha var ya... O kadar güldüm ki az kalsın bayılıyordum!

Peki ya siz? Hiç bir videoya ya da saçma bir ana öyle bir gülmüşsünüzdür ki, ne yapacağınızı bilememişsinizdir? Benim başıma metrodaki bir yolculukta geldi. Gelin anlatayım.

Kahkaha Krizimin Sebebi

O gün, her zamanki gibi kendi halimdeydim. Metroda ayakta duruyordum ve telefonumda bir şeyler izliyordum. Derken önüme bir video düştü: Bir kedi, kutunun içine atlamaya çalışıyor ama hedefi fena şaşırıyor.

Kedi tam zıplarken bir anda havada takla atar gibi oldu, sonra yere düştü. Ama o düşüş yok mu! Kollar, bacaklar havada... Sanki komik bir çizgi film sahnesi gibiydi. Anında koptum! Ama unuttuğum bir şey vardı: Metro kalabalıktı.

Kendimi Tutmaya Çalıştım... Ama Olmadı

Kahkahayı bastırmaya çalıştım. Yüzümde hiçbir mimik yoktu ama içimden fırtınalar kopuyordu. Sessiz kahkaha denen şey var ya, hani vücut sarsılır ama ses çıkmaz işte tam olarak onu yaşıyordum.

Aklıma her geldiğinde yeniden gülmem geliyordu. Artık suratım kıpkırmızı oldu, karın kaslarım ağrıyordu. İnsan kendi kahkahasından bu kadar yorulur mu? Ben yoruldum.

Felakete Ramak Kala

Tam toparlanmışken, yanımda duran bir kadın öksürmeye başladı. Ama öyle bir öksürük ki, sanki kahkahasını gizlemeye çalışıyor gibi.

İşte orada koptum. Artık tutacak hâlim kalmamıştı. Kahkahamı bastırmak için elimle ağzımı kapadım ama ses yine de çıktı. Ama bu bildiğiniz kahkaha değildi… Ne tam bir kahkaha ne de bir öksürük ikisinin karışımı garip bir ses çıktı. Snort-laugh dedikleri türden!

Yüzüm kıpkırmızı, gözlerim dolu, hala içten içe gülüyorum. İnsanlar tabii ki bana bakmaya başladı. Rezil oldum desek yeridir.

İstasyona Kadar Dayanmak

Metro durağa yaklaşırken tek dileğim bir an önce inmekti. Neyse ki şanslıydım. Kapılar açılır açılmaz adeta koşarcasına indim. Ama gülmeye hâlâ devam ediyordum. Yolda yürürken bile aklıma geldikçe kendi kendime kıkırdadım.

O günden sonra, kutuya atlamaya çalışan kedilere bir başka bakar oldum.

Peki Ya Siz?

Hiç böyle kahkahanızı tutamadığınız, sonra da utançtan yerin dibine girmek istediğiniz bir anınız oldu mu? O gülme krizi geldiğinde, özellikle kalabalık bir ortamdaysanız, durdurmak neredeyse imkânsız oluyor.

Yorumlarda sizin hikâyelerinizi de duymak isterim!

Metroda, okulda, toplantıda… Nerede yakaladı sizi o kontrolsüz kahkaha?

Sonuçta gülmek güzel bir şey, değil mi? Bazen bırakmak gerek... Kahkaha gelsin, gelsin de nerede olduğu fark etmesin!